“Babasız ve erken büyümüş bir çocuk ile oğlunu kaybetmiş ve çocuk kalmış bir dede... Ortak kaybımız, bizi birbirimize bağlayan bir köprü olabilir mi?”
Arif, babasını (Ozan) tanıma şansı olmadan kaybetmiş, 10 yaşında ve erken büyümüş bir çocuktur. Annesi Makbule ile şehrin merkezinden uzak ve hala mahalle kültürünün izlerini taşıyan bir apartmanda yaşamaktadır. Aynı apartmanda komşusu olan ve yaşça kendisinden epey büyük Arzu'ya aşıktır. İlk kez böyle bir duygu yaşayan Arif, ne yapacağını bilmeden ona isimsiz mektuplar göndermekle yetinmektedir. Yaz sonunda sünnet düğünü olacaktır ve birkaç yazdır olduğu gibi bu sefer de bundan kaçmaya çalışacaktır Arif.
Zamanında onları terk edip gitmiş olan İhsan dede bir gün iki görevli eşliğinde getirilir. Uzun yıllardır kendisinden haber dahi alınamayan dede, Makbule'nin kendisini kabul etmeyeceğini bildiğinden felçli numarası yapmıştır. Numara yaptığını bilen tek kişi Arif'tir. İhsan dede ile başta hiç anlaşamazlar. Arif ne kadar yaşına göre büyümüş bir çocuk ise; dede de o kadar çocuk kalmış bir ihtiyardır. Sıkıntılı başlayan ilişkileri, Arif'in Arzu'ya karşı hissettiklerini fark ettiğinde değişir. Dede ona yardım elini uzatır ve aralarındaki ilk dostluk kıvılcımı ateşlenmiş olur.
Başta dedenin ona mektuplarda yardım etmesiyle başlayan ilişkileri giderek bir dostluğa dönüşür. Bu süreçte dede, zamanında yanında olamadığı oğlunun yerine Arif'i koymaya başlamıştır. Arif ise büyüme yaşlarında sıkıntısını çektiği babasızlığı İhsan dede ile doldurmaktadır.
Birinin oğlu, diğerinin babası ama nihayetinde ikisinin de kaybı olan ve eksikliğini hissettikleri Ozan, onları birbirine bağlayan bir köprü olmuştur. İhsan dede Arif ile o çocukluğundan sıyrılarak olgunlaşırken Arif ise gerçekten büyümek için bir şeyi kabullenmesi gerektiğini fark etmiştir: Henüz bir çocuk olduğu...
